| پیشنهاد مشابه |
کارگردان:
بازیگران:
خلاصه داستان:
جیمز ال. بوکس، نویسنده و کارگردان تو از کجا می دونی از کهنه کاران سینمای آمریکاست. این فیلمساز هفتاد و یک ساله ی متولد نیوجرسی اولین بار با فیلم دوران مهرورزی سال 1983 به شهرت رسید؛ فیلمی که جوایز اسکار بهترین فیلمنامه، بهترین فیلمنامه، بهترین کارگردان و بهترین تهیه کنندگی را نصیب بروکس کرد. بروکس فیلمساز متفاوتی است با یک پیشینه ی کاری پرفراز و نشیب. با اینکه مایه های ملودرام در آثار این فیلمساز پررنگ است- عاملی که ریشه در سابقه ی کار طولانی بروکس در تلوزیون دارد- اما دو ویژگی داستانگویی و شخصیت پردازی ماهرانه همواره جزو خصوصیات اصلی فیلم های بورکس بوده است. تازه ترین فیلم بروکس، تو از کجا می دونی؟ گر چه نشانه هایی از فیلم های خوب این فیلمساز را دارد اما قطعاً جزو فیلم های خوب وی به شمار نمی رود. بروکس به معنای متداول کلمه«کمدی رمانتیک ساز» نیست. ویژگی های فیلم هایش قروقاطی تر از آن است که بتوان بر چسب ژانری مشخصی را روی آنها چسباند. به همین دلیل تنها می توان گفت که تو از کجا می دونی؟ شباهت های زیادی به یک کمدیِ رمانتیکِ فرمولی ِهالیوودی دارد. مثلث عاطفی ای که در مرکز فیلم قرار دارد، فی نفسه جذاب است و تماشاگر را درگیر خود می کند اما مشکل فیلم در داستان های فرعی و جانبی است که نه نتها با داستان اصلی پیوند نمی خورند بلکه در ارتباط تماشاگر با روند اصلی قصه اخلال ایجاد می کند و فیلم را از حرکت رو به جلو باز می دارد.
تو از کجا می دونی؟ بعد از دوران مهرورزی، پخش خبر و بهترین شکل ممکن، چهارمین فیلمِ بروکسی جک نیکلسون است و متاسفانه باید گفت که این یکی از ضعیف ترین بازی های نیکلسون است. اما به جز نیکلسون، بقیه ی بازی های نیکلسون است. اما به جز نیکلسون، بقیه ی بازی ها خوب است؛ اما به جز نیکلسون، بقیه ی بازی ها خوب است؛ هر چند که از هیچکدام از بازیگرها درخواست نشده چیزی فراتر از محدوده ی تخصصی شان عرضه کنند. ریز ویترسپون همان ترکیب کمدی/ دراماتیکِ مخصوص خودش را که اصطلاح شِگرد اوست ارائه کرده. اوون ویلسون برای غنابخشی به وجه کمیک فیلم به کار گرفته شده و همین طور برای جان بخشیدن به یک پارتنر رمانتیک احتمالی. و پل راد هم با توجه به آن وجه محافظه کاری موجود در پرسونای سینمایی اش نقش خود را به راحتی و با تأثیر گذاری بالا ایفا کرده. ضمناً نباید فراموش کرد که بروس استاد بازی گرفتن های اسکاری است و بازی های خوب یکی از خصوصیات همیشگی فیلم هایش است.
سه شخصیت اصلی فیلم که در واقع تشکیل یک مثلث عاطفی داده اند، لیزا(ویترسپون)، متی(ویلسون) و جورج(راد) هستند. لیزا بازیکن حرفه ای سافتبال است که حالا در اوایل سی سالگی اش باید ورزش حرفه ای را ببوسد و کنار برود. در زندگی لیزای مجرد دو مرد وجود دارد: یکی متی و دیگری جورج. متی یک بازیکن حرفه ای بیسبال است که سالی میلیون ها دلار در آمد دارد، اما این مرد جوان آدم عیاشی است و بیشتر به روابط سطحی و زود گذر باور دارد. لیزا شخصاً هیچ اعتقادی به عشق ندارد. او زمانی که زن و مردهای عاشق را می بیند تصور می کند که آنها دارند ادای عاشق بودن را در می آورند. لیزا کنجکاو است که بداند عشق چیست و آیا اصلاً چنین چیزی وجود دارد(موضوعی که عنوان فیلم اشاره ای است به آن). متی با اینکه ذهن اش بازتر از لیزاست اما او هم نمی داند عشق چیست. اما جورج، که یک تاجر پرمسئله است و برای پدر ثروتمندش (جک نیکلسون) کار می کند معنای عشق را خوب می داند. جورج در دیداری که با لیزا دارد دلباخته ی وی می شود اما لیزا می داند که جورج به واسطه ی معاملات مشکوک پدر تحت پیگرد قضایی قرار دارد و لذا وضع مالی اش چندان قابل اطمینان نیست و به همین دلیل تصمیم می گیرد که به رابطه ی «متعهدانه» ی خودش با متی ادامه دهد و با جورج فقط «دوست» باقی بماند... تو از کجا می دونی؟ تا زمانی که متمرکز به روی رابطه سه گانه ی محوری اش است فیلم جذابی است. صحنه های زیبایی مخصوصاً بین لیزا و جورج وجود دارد و دیالوگ های آنها به رغم سادگی، پر معنا و مفهوم است. تعامل کمیک لیزا و متی نیز جذابیت های خاص خودش را دارد. اما فیلم به محض اینکه آغوش خود را به روی کاراکترهای دیگر باز می کند، شدیداً دچار لرزش و ریزش می شود. قصه ی فرعی تحقیقات فدرال درباره ی پدر جورج خسته کننده است. کاراکتر آنی (کاترین هان)، دستیار حامله ی جورج، کاملاً زائد و بیهوده است. تمامی صحنه های مربوط به هم تیمی های سابق لیزا نیز بی ارتباط با داستان اصلی فیلم است.درست است که جیمز ال.بروکس در فیلم های قبلی خود توانسته بود به طرز استادانه ای قصه های فرعی را به قصه ی اصلی فیلم هایش پیوند بزند اما در اینجا این اتفاق رخ نداده و قصه های فرعیِ بی ربط بیشترین صدمه را به فیلم وارد کرده اند.
سال گذشته در همین مقطع زمانی، فیلم پیچیده است نانسی مه یرز بر پرده ی سینماها در حال اکران بود. از قرار معلوم تو از کجا می دونی با هدفِ پر کردن جای خالی فیلم ها درام/ عاطفی ای از همین نوع که معمولاً در همین فصل سال به روی پرده می رود، ساخته و اکران شده است. در پیچیده است که مثلث عاطفی بزرگسالانه(الک بالدوین /مریل استریپ/ استیو مارتین) در مرکز فیلم قرار داشت، اما در تو از کجا می دونی؟ سه راس مثلث حداقل 20 سال جوان تر شده اند تا فیلم برای مخاطبان سی و چند ساله ی جویای فیلم های رمانتیک جالب باشد. اما باید اذعان کردن که فیلم مه یرز چه از حیث پرداخت شخصیت و چه از حیث خنده های فراوانی که از تماشاگر می گرفت خیلی سرتر از فیلم بروکس است. البته این به معنای بد بودن تو از کجا می دونی؟ نیست. این فیلم هم، حداقل در آغاز خودش، تولید گرما و احساس می کند.ظاهراً این روزها باید قانع بود و به همین اکتفا کرد.
