| پیشنهاد مشابه |
ژانر: درام
کارگردان:
بازیگران:
خلاصه داستان:
برخی از نمایش ها در برابر فیلم شدن مقاومت می کنند. فانتزی های تئاتری غالبا قادر به تحمل رئالیسم به مراتب بزرگ تر سینما نیستند. در تئاتر ، تک گویی یک کاراکتر، قابل درک و طبیعی است اما همین تک گویی در سینما، غیرقابل درک و غیرطبیعی است .و جدای از این ،مونولوگ و ملودرام امروزه وسایل سینمایی خوبی برای کنکاش در بیماری های اجتماعی به شمار نمی روند.
تایلر پری،ثروتمندترین فیلمساز سیاهپوست جهان، در کار تازه ی خود، برای دختران رنگین، به سراغ نمایش تئاتری آبرومند رفته است؛ نمایشی به نام برای دختران رنگین که به فکر خودکشی اند...محصول 1974 ،نوشته و کار نتوزاک شانگ، و برنده ی جوایز او بی وتونی، صرف اینکه تایلر پری برای سات فیلم تازه اش به سراغ چنین نمایش ارزنده ای رفته ،حائز ارزش است.پری می توانست به روال همیشگی خودش یکی از آن کمدی های عوام پسند معمولی اش را عرضه کند و حساب های بانکی اش را بیش از پیش چاق و چله کند.اما او ترجیح داده که این بار مسیر متفاوتی را طی وفیلم متفاوتی را عرضه کند. با این حال باید اذعان کرد که تایلر پری دراین تلاش تازه اش چندان موفق نبوده است.
نمایش تئاتری شانگ ترکیب موفقی بود از شعر،درام و رقص برای کشف و بررسی هویت زنان سیاهپوست .اما فیلمی که تایلر پری از روی این نمایش ساخته، بیشتر یک سوپ اپر است .تقریبا تمامی تصمیمات خلاقه ی فیلمساز با شکست روبرو شده است.تایلر پری سعی کرده است که در عین وفادار ماندن به نمایش،رویکرد روایی خاص خودش را -که مهم ترین مشخصه اش سادگی در بیان است- نیز حفظ کند.اما مشکل اینجاست که این دو سبک متفاوت نتوانسته اند با یکدیگر ترکیب شوند . و ما حصل چنین ناهمگونی ای این است که تماشاگر عادت کرده به داستانگویی های ساده و صریح تایلر پری و کاراکترهای قبلی این فیلمساز ندارد. البته شاید تنها شباهت این فیلم با فیلم های قبلی تایلر پری، حضور مجموعه ای از ستارگان مونت سیاهپوست سینمای آمریکاست.
در نمایش تئاتری سی وشش سال پیش قصه درباره ی هفت زن سیاهپوستی بود که هرکدام آنها با نام یک رنگ شناخته می شدند:بانوی سفید پوش، بانوی زردپوش، بانوی قهوه ای پوش و... این زن ها، هرکدام دارای مشکلی خاص خود بودند و به نحوی در معرض ناراحتی و آزار قرار داشتند. در نسخه ی سینمایی ،تعداد این کاراکترهای مونث به 9 تن افزایش پیدا کرده اند و همچنین کاراکترها علاوه بر مشخصه های رنگی شان صاحب نام نیز شده اند:کریستال /قهوه ای (کیمبرلی الیس) ،جو/قرمز (جانت جکسون)،خوانیتا/سبز (لورتادواین)،تنجی/نارنجی(تندی نیوتن)،یاسمین /زرد(آنیکا نونی رز)،کلی/آبی (کری واشینگتن) ،نایلا/ارغوانی (تسا تامسون)،و آلیس /سفید(ووپی گلد برگ)...
برای دختران رنگین سعی دارد که قصه های این 9 زن را در یکدیگر ترکیب و ادغام کند اما عملا موفق به انجام این کار نمی شود. و در نتیجه فیلم حالتی اپیزودیک پیدا کرده است. فیلم از احساسات غلو شده و تصنعی تهی نیست. در غالب موارد ظرافت جای خود را به اغراق داده است. گرچه تایلر پری قصه ی فیلم را به روز کرده اما آنچه که سی وشش سال پیش به موقع و حتی رادیکال به نظر می رسید،حالا تحت کارگردانی ناشیانه ی تایلر پری حالتی کهنه و احساسات زده پیدا کرده است. علاوه بر این چارچوب زمانی فیلم به طرز عجیبی آشفته و به هم ریخته به نظر می رسد. نمایش برای دختران رنگین... با نقش های آرکه تیپی اصیل خود دارای قدرت تأثیرگذاری بسیاری بود اما فیلمی که از روی این نمایش ساخته شده همه ی قدرت های آن را رقیق و کم اثر ساخته است.
