| پیشنهاد مشابه |
کارگردان:
بازیگران:
خلاصه داستان:
قدرتِ کانتری همانطور که از عنوان اش پیداست، فیلمی است درباره موسیقی کانتری. این موسیقی که از اواخر قرن نوزدهم در جنوب آمریکا متداول شده در واقع به روستائیان سفید پوست آمریکایی تعلق دارد. نغمه های موسیقی فولکلوریک، اشعار دارای مضامین ساده و عاشقانه ی روستایی از جمله ویژگی های موسیقی کانتری یا موسیقی بومی آمریکا یی است و گارت هدلاند در فیلم قدرتِ کانتری،بدجوری مارا به یادِ جانی کش،ستاره موسیقی کانتری، و ترانه های اعتراضی اش می اندازد؛ ترانه هایی مثل جانی کش در زندان فالسوم. قدرت کلانتری فیلم چندان اریژینالی نیست. اگر شما فیلم های درام/ موسیقیایی مثل قلب دیوانه، ستاره ای زاده شد و پایان هفته ی از دست رفته را دیده باشید بلافاصله پی خواهید برد که تکه ها و مایه هایی از این فیلم های خوب در داستانِ فیلمِ قدرت کانتری مورد استفاده قرار گرفته است. اما به رغم این واقعیت، داستانی که فیلم روایت می کند جذاب و گیراست. تماشاگر درگیر قصه ی فیلم می شود. حتی روابط میان کارکترهای فیلم برای خودش دارای پیچیدگی هایی است که به فیلم یک ویژگی خاص و قابل اعتنا داده است.و پایان بندی فیلم هم، البته فیلم هم، در نوع خودش حساب شده و فکر شده است. البته فیلم، مثل ترانه های غم انگیز کانتری اش، غم انگیز و تا حدی افسرده کننده است. گاهی وقت ها عیار ملودرام فیلم از حد می گذرد. اما بازی ها آنقدر خوب هست که فیلم را به حالت متعادل خود بازگرداند.
خط داستانی فیلم متمرکز است بر روی یک خواننده ی جوان موسیقی کانتری به اسم بیو هاتون(گارت هدلاند) که دلباخته خواننده ی سرشناس موسیقی کانتری و برنده ی شش جایزه گرمی، کلی کانتر( گوئینت پالترو)، شده است. «بیو» یک خواننده و ترانه سرای آماتور است که در نوشکده ها می خواند و هیچ علاقه ای هم به مشهور شدن و پولدار شدن ندارد. کلی، در مقابل، یک سوپر استارِ به پایان خط رسیده است که تنها الکل می تواند تسلی بخشِ دردها و رنج هایش باشد. جیمز کانتر( تیم مک گرو)، ش
وهر کلی، مدیریت برنامه های همسرش را بر عهده دارد. جیمز امیداوار است که کلی پس از ترک اعتیادش به الکل بتواند در یک تور کنسرت بزرگ شرکت کند. اما مسئله اینجاست که جیمز عجله کرده و کِلی را خیلی زود از کلینیک ترک اعتیاد بیرون کشیده است. شخصیتِ دیگر ماجرا، زن جوانی است به اسم چایلز استانتون(لیتون میستر). چایلز هم خواننده موسیقی کانتری است اما بر خلاف « بیو»، تشنه ی شهرت و ثروت است. مشکل چایلز این است که هرگاه تحت فشار عصبی قرار می گیرد یا با جمعیت انبوهی روبرو می شود دست و پای خود را گم می کند و کار را خراب می کند. جیمز تصمیم گرفته که ازوجود بیو و چایلزدر کنسرت آینده ی کلی استفاده کند. او به بیو مأموریت داده که مواظب کلی باشد و در عین حال به فکر این است که از چایلز یک ستاره بسازد. بیو و جمیز هر دو احتمالاً دلباخته ی کلی هستند اما روابط صمیمانه ای هم با چایلز دارند. به زودی مشخص می شود که کلی بی ثبات تر از آن است که بتواند در کنسرت شرکت کند و...
اگر بخواهیم سختی باشیم باید بگوئیم که نگاه و نگارش فیلم به مقوله ی الکلیسم خیلی ابتدایی و ساده لوحانه است. به قول راجر ایبرت، فیلمسازی مثل داگلاس سیرک بلد بود از یک چنین مضمونی -الکلیسم- یک شاهکار بیرون بکشد. با این حال باید اذعان کرد که خانم شانا فست، نویسنده و کارگردان فیلم قدرت کانتری توانسته کارکترهای فیلم اش را از فرو افتادن در ورطه ی تیپ سازی نجات دهد. آدم های قصه ی قدرت کانتری نه مقدس صرف هستند نه اهریمن صرف. فیلم قدرت کانتری همچنین واجد یک کیفیتِ دوگانه ی جالب است. آنهایی که فیلم را از نگاهِ کِلی بینند کل ماجرا را همچون یک تراژدی دریافت و تصور خواهند کرد.. اما آنهایی که فیلم را از نگاه «بیو» ببینند آن را به عنوان چیزی مثبت و امیدوار کننده درخواهند یافت.
گوئینت پالترو ده دوازده سال پیش با بازی در فیلم دوئت نشان داده بود که صدای خوبی دارد. لذا انتخاب پالترو برای ایفای نقش کِلی منطقی است. پالترو حتی در خواب هم بلد است چنین نقشی را بازی کند؛ هر چند که نقش آفرینی او در فیلم قدرتِ کانتری خیلی چشمگیر نیست. در واقع بازی های خوب فیلم به گارت هدلاند، تیم مک گرو و لیتون میستر تعلق دارد. نکته ی جالب فیلم، به تیم مک گرو مربوط می شود. مک گرو تنها بازیگر فیلم است که به صورت واقعی ستاره موسیقی کانتری است اما عجیب آنکه آقای مک گرو هیچ ترانه ای در طول فیلم نمی خواند و ما صدای او را فقط در حین تیتراژ پایانی فیلم می شنویم.
