کارگردان:
بازیگران:
خلاصه داستان:
«شما که بدینجا قدم می نهید، از هر چه امید نام دارد دست بشویید.» دانته، کمدی الهی (دوزخ)
حریم به ژانر فیلم های «انسان در برابر طبیعت» تعلق دارد؛ فیلم هایی که در آنها بقای ساده ی انسان و جان به در بردن او از یک وضعیت دشوار و خطرناک طبیعی، تماشاگر را دستخوش هیجان و اضطراب می کند. فیلم های خوب ژانر «انسان در برابر طبیعت» از حیث خلق هیجان و اضطراب هرگز هیچ دست کمی از فیلم های ژانر «هیجانی» نداشته اند.
جیمز کامرون، سازنده ی تایتانیک و آواتار، یکی از تهیه کنندگان حریم بوده است و فیلم با جمله ی «محصولی از جیمز کامرون» آغاز می شود. در تبلیغات حریم نیز روی اسم کامرون تأکید زیادی شده است. سه بعدی بودن حریم و حضور کامرون در پشت صحنه ی تولید فیلم بلافاصله این انتظار را در تماشاگر ایجاد می کند که کیفیت سه بعدی حریم در حد و اندازه ی آواتار باشد. گر چه حریم به این توقع تماشاگر پاسخ مثبت نمی دهد اما تکنیک ها یا بهتر بگویم تکنولوژی فیلمبرداری سه بعدی فیلم در زیر آب، در حد بالایی است.
حریم بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده. اندرو وایت که یکی از نویسندگان فیلمنامه ی حریم بوده، چند سال پیش به هنگام غواصی در غارهای تحت الارضی به همراه چهارده غواص دیگر برای مدت دو روز در یک غار گیر افتاده و قادر به خروج از آن نبود. فیلم حریم مایه ها و مضامین اصلی خود را از همین ماجرای واقعی گرفته است؛ هر چند که جزئیات خاصی بنا به ضرورت های سینمایی به قصه ی فیلم اضافه شده است. فیلم گر چه دارای یک رابطه ی پدر و پسری است که هسته ی احساسی فیلم را به خود اختصاص داده، اما اصل کار در جای دیگری است: تلاش پنج انسان برای نجات جان خود از یک شرایط دشوار طبیعی و سر باز زدن آنها از تسلیم شدن در برابر یأس و نومیدی. در واقع همین وجه فیلم آنقدر جذاب از کار در آمده که کلیشه های موجود در پرداخت کاراکترهای فیلم را به حاشیه برده است.
قصه فیلم درباره ی پنج کاراکتری است که در غارهای تحت الارضی «اسا-آلا» در کشور گینه ی نو گرفتار شده اند. این گروه برای یک مأموریت اکتشافی به منظور کشف سیستم ارتباطی این غارها، که بزرگ ترین و گسترده ترین سیستم ارتباطی غارها در جهان ماست، به گینه ی نو رفته اند. رهبر گروه فرانک مگوئیر (ریچارد راکسبورگ) متخصص در اکتشاف غارهاست. جاش (رایس ویکفیلد)، پسر17 ساله ی فرانک که رابطه ی پر چالشی با او دارد، پدرش را در این سفر اکتشافی همراهی می کند. سه عضو دیگر گروه عبارتند از: جورج (دن وایلی)، همکار قدیمی فرانک، کارل هرلی (ایون گروفاد)، میلیاردر ماجراجویی که هزینه ی سفر را تأمین کرده است؛ و ویکتوریا (آلیس پارکینسون) دختر جوان کوهنورد اما بی تجربه ای که نامزد کارل است. تعارض های میان شخصیت ها به صورت فرمولی و کلیشه ای بیان شده، هر چند که این تعارض ها نهایتاً تحت الشعاع تلاش و مبارزه ی پیگیرانه ی اعضای گروه برای نجات جان هایشان از آن غار مرگبار قرار می گیرد. قدرت فیلم در توانایی اش برای به زور بیرون کشیدن تنش حتی از موقعیت های به ظاهر عادی و معمولی است. حس خطر و اضطرار هرگز در طول فیلم کاستی نمی گیرد؛ هر چند که متأسفانه عناصر دراماتیک فیلم چندان قوی نیست. تعارض کلیشه ای پدر و پسر به یک نتیجه ی قابل پیش بینی ختم می شود. روابط میان دیگر شخصیت ها هم کم رمق از کار در آمده است. در واقع می توان گفت که توانایی آلیستر گریرسون، کارگردان حریم، بیشتر در حیطه ی آفریدن تنش و تعلیق در گودال ها و تونل های تاریک غار است تا آفریدن درام های انسانی.
فیلم عیب های دیگری هم دارد. موقعیت مکانی غار به درستی مشخص نشده و به همین دلیل تماشاگر تصور درستی از جهت ها و مسیرهای حرکتی به دام افتادگان در حفره ها و تونل های غار ندارد. به این ترتیب نمی توان به درستی یا دقیقاً پی برد که در داخل این تونل ها چه اتفاقی دارد می افتد. سطح بازیگری فیلم متوسط و معمولی است. فیلم با یک پایان بندی مناسب و حرفه ای به پایان می رسد و نهایتاً این توفیق را پیدا می کند که به رغم تمامی ضعف ها و کمبودهایش، برای مدت 90 دقیقه تماشاگران را در تعلیق و اضطراب نگه دارد.