The King's Speach 2010

پیشنهاد مشابه

ژانر: زندگینامه درام تاریخی

کارگردان:

Tom Hooper

بازیگران:

Colin Firth

Geoffrey Rush

Helena Bonham Carter

خلاصه داستان:

کلام الملوک، ملوک الکلام!

بله، از قدیم الایام گفته اند«کلام الملوک، ملوک الکلام» و وای به آن شاه و مَلکی که دچار لکنت در کلام باشد و نتواند در آن لحظات حساس و حیاتی ای که ملت اش - و چه بسا جهانیان - بی صبرانه در انتظار شنیدن حرف های او هستند به روانی سخن بگوید و در  نتیجه آبروی خودش، خاندان سلطنت، و فراتر از آن حیثیت کشورش را بر باد دهد. 

 

 

فیلمِ سخنرانی پادشاه بر اساس یک داستان واقعی ساخته شده است. در سال 1936 جورج پنجم، پادشاه بریتانیا، در گذشت. چنین انتظار می رفت که ادوارد، پسر بزرگ جورج پنجم، بر تخت سلطنت بنشیند. اما ادوارد در کمال شگفتی عموم اعلام کرد که دلباخته ی یک زن آمریکایی سه بار مطلقه شده و قصد ازدواج  با وی را دارد. بر طبق قوانین بریتانیا، چنین ازدواجی برای شاه ممنوع بود. اما ادوارد ترجیح داد با زن مورد علاقه اش (که خیلی هم خوش قیافه نبود!) ازدواج کند و عطای سلطنت را به لقایش ببخشید. به این ترتیب در پی انصرافِ ادوارد از تصدی مقام پادشاهی، برادر کوچک تر وی این مقام را بر عهده گرفت و شاه بریتانیا شد؛ کسی که نام شاهزادگی اش آلبرت و نام پادشاهی اش جورج ششم بود.جورج ششم در سال 1936 تاج گذاری کرد؛ در یک دوران حساس و خطیر. هیلتر جهان را تا آستانه ی جنگ پیش برده بود. جورج ششم پادشاه فهیمی بود. او به درستی وینستون چرچیل را به عنوان نخست وزیر کشورش منصوب کرد تا بتواند انگلستان را از خطر نابودی به دست آلمان هیتلری نجات بدهد. اما این پادشاه جوان با چالش عمده ای در طول زندگی اش روبرو بود. او نمی توانست به درستی حرف بزند. حضور جمعیت باعث لکنت زبان اش می شد و حتی گاهی وقت ها در گفتگوهای خصوصی اش به تته پته کردن می افتاد. این نقیصه گرچه برای یک شاهزاده قابل تحمل بود، اما برای یک پادشاه آن هم در عصر رادیو و در دوره ی آغاز جنگ جهانی که مردم به سخنانِ روحیه بخش و عزم آفرین وی نیاز داشتند هرگز قابل تحمل نبود. فیلم سخنرانی پادشاه درباره ی تلاش این شاهزاده/ پادشاه برای غلبه بر این مشکل شخصی است. فیلم با ترس های یک شاهزاده شروع و با شجاعت یک پادشاه تمام می شود و در این میانه لذت نابِ درام و لذتِ ناب تماشای بازی های معرکه و لذتِ ساده ی تماشای سینمای خوب است که نصیب تماشاگر می شود.
می گویند این خاندان سلطنتی بریتانیا در زمان حاضر اگر هیچ فایده ای نداشته یک فایده ی اساسی برای سینمای جهان داشته و آن انبوه فیلم های خوبی است که درباره ی این خاندان ساخته شده. و واقعاً بازیگران کارکشته ی بریتانیایی ساخته شده اند برای بازی در نقش های متنوع پادشاه ها و ملکه ها و شاهزاده ها و شاهدخت های بریتانیایی و اطرافیان گوناگون آنها، از وینستون چرچیل گرفته تا مارگارت تاچر و تونی بلر.
در فیلمِ سخنرانی پادشاه، بر خلاف غالب درام ها، هیچ آدم منفی ای وجود ندارد؛ شاید تنها قطب منفی در قصه ی فیلم ضعف های درونی آلبرت/ جورج ششم (کالین فیرث) است که وی باید بر آنها غلبه کند. فیلم از این حیث مثل فیلم ورزشی است که ورزشکار دچار مسئله با کوشش و صرف توان بسیار موفق به غلبه بر ضعف های خود می شود و به اوج قله های افتخار می رسد. مسابقه ی نهایی برای جورج ششم، سخنرانی مهم سالِ 1939 است؛ سخنرانی ای در آستانه ی آغاز جنگ که همه بریتانیا و جهان از طریق رادیو منتظر آن است. اما زیادی جلو رفتیم. فیلم از سال 1925 شروع می شود. هنوز یازده سال مانده تا شاهزاده آلبرت به پادشاه جورج ششم تبدیل شود. آلبرت سعی دارد «نمایشگاه امپراتوری بریتانیا» را افتتاح کند. اما سخنرانی کردن رادیویی و اساساً سخن گفتن در جمع برای وی در حکم یک شکنجه است. پدرش، جورج پنجم (مایکل گامبون)، همیشه آلبرت را بر ادوارد (گای پیرس) ترجیح می داد اما نمی دانست که با این ضعف سخن گویی آلبرت چه باید کرد. الیزابت(هلنا بونهم کارتر)، همسر آلبرت، به شدت نگران شوهرش است و دنبال راهی است که مشکلِ لکنت زبان آلبرت را حل کند. پادشاه می میرد اما ادوارد در پی ازدواج با زن مطلقه ی آمریکایی، سلطنت را به برادر کوچک اش، آلبرت، واگذار می کند. الیزابت حالا احساس می کند که نقص در گفتار شوهرش می تواند باعث تحقیر و بی آبرویی هر چه بیشتر وی شود و به همین دلیل در صدد بر می آید تا این مشکل را حل کند. الیزابت پس از مشورت های بسیار عاقبت یک بازیگر تئاتر استرالیایی را پیدا می کند که شیوه ای ابتکاری برای معالجه ی  افراد مبتلا به لکنت زبان پیدا کرده است. این مرد که لیونل لوگ(جفری راش) نام دارد موافقت خود را برای معالجه ی آلبرت/ جورج ششم اعلام می کند. و به این ترتیب رابطه ی دوستانه ای بین این دو مرد آغاز می شود؛ رابطه ای که محور اصلی جذابیت فیلم است.فصل پایانی فیلم، به درستی اوج ماجراست. شاه باید یک سخنرانی بسیار مهم ایراد کند. میکروفن همچون حریفی شکست ناپذیر جلوه می کند. آیا شاه به دنبال همه ی آن تمرین هایی که کرده قادر است از پس این سخنرانی مهم و سرنوشت ساز برآید؟
سخنرانی پادشاه گرچه در درجه اول یک درام است و می توان آن را به عنوان یک فیلم دورفیق هم تماشا کرد اما پر از لحظه های طنز و کمدی است. همه ی شوخی ها و طنز های فیلم به درستی از کار در آمده. و فراتر از این، فیلم با قلب و احساس تماشاگر هم قویاً ارتباط برقرار می کند. طراحی صحنه در خدمت مضمون اصلی فیلم است. در فیلم های راجع به خاندان سلطنتی معمولاً فضاهای داخلی وسیع و مرتفع و باشکوه حرف اول را می زند اما در اینجا فضاها تنگ تر و بسته تر است و ظاهراً این برای تشدید حس تنگنای زبانی و کلامی شخصیت اول فیلم است. یکی از جذابیت های فیلم شخصیت های ثانوی جالب آن است. برای مثال وینستون چرچیلی که تیموتی اسپال تجسم کرده خیلی تماشایی است. ما ندرتاً در یک فیلمی چنین بازی های معرکه و یکدستی را دیده ایم.(راسخون)